Een Penny meisje? 

Weet je wat ik grappig vind? Als ik mensen vertel dat ik een paard heb, denken ze vaak dat ik als kind al met paarden ben opgegroeid. Een soort Penny meisje dus 😉

Maar niets is minder waar! Paarden zijn eigenlijk pas een jaar of 8 geleden in mijn leven gekomen. Een goede vriendin van me verzorgde paarden en vroeg me op een dag om mee te gaan. Voordat ik het wist, ging ik bijna wekelijks met haar mee naar de paarden. Ik vond het heerlijk om bij de paarden te zijn, lekker buiten te zijn en mee te helpen met de verzorging. Op een gegeven moment volgden er ook een paar rijlessen. Eerst bij mijn vriendin met haar verzorgpaarden, later bij een manege. Maar die lessen op de manege voelden voor mij al snel niet meer goed. Als het paard bijvoorbeeld niet wilde lopen, moest je ‘hem maar een tik met die zweep geven!’. Dat voelde voor mij niet goed en na een paar maanden zei ik dan ook mijn rijlessen op. Paarden waren een periode niet meer onderdeel van mijn leven.

Een tijd later zat ik niet zo lekker in mijn vel. Het werk wat ik op dat moment deed, gaf me een hoop spanning (ik werkte toen met complexe gezinssystemen. Het jaar ook van de MH17 ramp, waarbij familie van mij is omgekomen. Ik veranderde van baan, maar al binnen mijn eerste maand op mijn nieuwe werkplek werd ik ziek, ernstig ziek. Ik bleek een chronische darmontsteking te hebben. En toen zat ik zelf ineens in de medische mallemolen. Psychologische ondersteuning volgde, maar de ‘reguliere’ therapieën hielpen voor mij vaak maar een beetje. Totdat op een dag mijn bedrijfsarts opperde dat paardencoaching wellicht iets voor mij zou zijn. Bijzonder dacht ik, dat wil ik wel proberen. En zo kwam ik in aanraking met paardencoaching. Dat heeft mij zoveel gebracht, dat ik wist en voelde dat ik daar meer mee wilde doen. Voordat ik het wist, ging ik op zoek naar een paard voor mezelf. En binnen een paar maanden had ik mijn eigen paard, Paddy. Ik weet nog goed dat ik ’s avonds ging kijken om kennis te maken bij Paddy. Hij stond in een stal, het was donker. De verkoper vroeg me nog of ik een tweede keer wilde komen kijken, bij daglicht. Nee, was mijn antwoord. Ik was er al uit. Paddy zou eerst 2 maanden op lease komen bij mij, want ja hé, ik kan toch niet zomaar ineens een paard kopen? Ik weet nauwelijks iets van paarden! Gelukkig heb ik niet naar die stemmetjes geluisterd en mijn hart gevolgd. Paddy is nu al dik 3,5 jaar bij mij en ik heb er geen moment spijt van gehad. Inmiddels weet ik veel meer over paarden door te lezen, lezingen en webinars te volgen, vragen te stellen. Maar het meeste heb ik geleerd van Paddy. Iedere dag leert hij me nog lessen, over praktische zaken zoals voeding en verzorging, maar vooral belangrijke levenslessen. Paddy & Jenny maakt Penny, tja, misschien ben ik dan toch een Penny meisje 😉